اگر این قانون اصلاح شودحتی ایرانیان خارج از کشور نیز می توانند فرزند ایرانی بگیرند

ساگا»ی خوشبخت، می توانست ایرانی باشد
اگر این قانون اصلاح شودحتی ایرانیان خارج از کشور نیز می توانند فرزند ایرانی بگیرند

نویسنده: مریم یوشی زاده

اگر این داستان را از زبان دیگران می شنیدم، خیال می کردم احتمالاماجرا نباید به این تلخی باشد که آنها می گویند. فکر می کردم شاید آنها این داستان را به چاشنی سیاه نمایی، بدبینی یا اغراق آمیخته اند، اما حالاکه خودم جزئی از آن شده ام، می دانم داستان آنقدر تلخ است که دیگر نیازی به چاشنی ندارد.
    داستان ما از روزی بهاری در سال گذشته، در تحریریه روزنامه جام جم آغاز شد. در تحریریه ما هر روزنامه نگاری را با حوزه های خبری اش می شناسند. یکی از حوزه های خبری من، بهزیستی است و به همین خاطر معمولااگر کسی پرسشی در حوزه وظایف بهزیستی داشته باشد، سراغ من می آید.
    آن روز هم یکی از همکاران خواست درباره شرایط فرزندخواندگی برایش توضیح بدهم. هرچه می دانستم برایش گفتم بجز ماجرای پرفراز و نشیب قانون جدید فرزندخواندگی که از سال 88 میان دستگاه ها و سازمان های مختلف سرگردان است و به اجرا نرسیده است.
    به همه موارد گوش کرد، درباره تک تک شان پرسید و گفت یکی از بستگانش متقاضی فرزندخواندگی است، اما شرایطش با هیچ کدام از مواردی که شرح داده ام، جور نیست.
    کسی که همکارم درباره اش صبحت می کرد، بانوی چهل و چند ساله نخبه ای بود که از سال ها پیش برای تحصیل به سوئد، جلای وطن کرده بود. او مدرک دکتری اش را که گرفت، آنجا ماندنی شد، زندگی مرفهی داشت و به دانشجویان درس می داد.
    برای هر زن مجردی، شاید پیش بیاید که در طول زندگی اش نتواند نیمه گمشده ای شایسته خودش پیدا کند و تا میانسالی یا حتی تا پایان عمر مجرد بماند. خانم الف هم یکی از همین زن ها بود، اما اعتقاد داشت این که زنی نخواهد یا نتواند ازدواج کند، دلیل نمی شود لذت داشتن فرزند را هم از دست بدهد.
    از طرفی خانم الف طعم سختی زندگی را پیشتر چشیده بود. می گفت «بچه های مرفه مثل گیاهان گلخانه ای هستند؛ محروم ها، مثل گیاهان بیابانی» می گفت «گیاهان بیابانی را، نه آتشباران خورشید از پا درمی آورد، نه توفان های شن.» می گفت «این بچه ها پر از انرژی زندگی اند و اگر شرایط مناسب و امکانات داشته باشند، می توانند دنیا را عوض کنند.» و همین باورها او را به نتیجه رسانده بودند که باید دختر بچه ای بی سرپرست را از ایران به فرزندخواندگی بپذیرد و از آنجا که وارثی ندارد، بخش عمده ای از ثروتش را به او ببخشد و بقیه زندگی اش را هم صرف تربیت و آموزشش کند.
    از همان وقت، همکارم پیگیر راهکاری قانونی برای قبول فرزندخواندگی از سوی زنی مجرد در خارج از کشور شده بود. به او توضیح دادم که براساس قانون، قبول سرپرستی کودکان بدسرپرست یا بی سرپرست از سوی زنان مجرد یا خودسرپرست ممنوع است و هنوز دلم نمی خواست از قانون جدید فرزندخواندگی بگویم که نهایی شدنش برای خیلی ها رویا شده بود و براساس آن، زنان مجردی که بیشتر از 30 سال داشتند هم می توانستند حق قبول سرپرستی یک کودک را داشته باشند. از این قسمت ماجرا به بعد، شخصیت اصلی داستان، من می شوم. به هر کجا که می شناسم سر می زنم، از هرکس که می شناسم سوال می کنم تا راهی پیدا کنم که بهزیستی استثنائی برای آن زن قائل شود.
    کارشناسان بهزیستی می دانند پیشنهادم می تواند سرنوشت کودکی را تا پایان عمر عوض کند؛ می دانند پیشنهادم خوب است؛ آنقدر خوب که یکی شان به شوخی می گوید: «کاش این خانم، ما را به فرزندخواندگی قبول می کرد!» اما به هر حال آنها نمی توانند قانون را نادیده بگیرند و از آنجا که قانون جدید فرزندخواندگی هنوز نهایی نشده است، ناچارند به درخواستم پاسخ منفی بدهند.
    بخش پایانی این داستان دیروز نوشته شد. در یکی از بخش های تحریریه، روی صفحه نمایشگر رایانه همکارم، عکس همان زن ایرانی را دیدم که کودکی را تنگ در آغوش گرفته بود. دخترک ایرانی نبود. پوستی تیره داشت با موهای فری، چشم های درشت سیاه و لب های کلفت. سر چسبانده بود به شانه مادر و انگار با دست های کوچکش داشت گونه او را نوازش می کرد.
    بعدتر فهمیدم زن داستان ما، وقتی از قبول سرپرستی کودکی ایرانی ناامید شده، از سازمان های حمایتگر سوئد، کمک خواسته است و آنها دخترک توی عکس را به او سپرده اند و 12 ماه مرخصی با حقوق برایش تعیین کرده اند تا بتواند با دخترش خو بگیرد.
    زن اسم دخترش را ساگا گذاشته است که یعنی قصه و افسانه و حقیقتا سرنوشت دخترک به قصه شبیه است؛ قصه ای که نویسنده اش عمدا پایان ناخوش قابل انتظارش را تغییر داده باشد و برای شاد کردن دل خواننده هایش، دختر کوچک قصه را خوشبخت کرده باشد.
    دختر شیرین سومالیایی ما که یک سال پیش مادرش در مهاجرتی غیرقانونی به سوئد، او را در کمپ مهاجران به دنیا آورد و گریخت، حالاهم اسم دارد، هم خانه دارد، هم مادری ایرانی و عاشق دارد، هم ثروت، هم شرایط تحصیل و مهم تر از همه این که دیگر در یتیم خانه نیست و نخواهد بود.
    چه کسی می تواند از خوشبخت شدن کودکی غمگین شود؟ من هم از خوشبختی ساگا غمگین نیستم، اما دردی هست گوشه قلبم که وقتی آن عکس را می بینم، بیدار می شود و نهیبم می زند که می شد به جای ساگای سومالیایی، امروز کودک بی سرپرستی ایرانی در آغوش آن زن باشد اگر و فقط اگر، قانون جدید فرزندخواندگی در ایران به سرانجامی رسیده بود.
       
 روزنامه جام جم، شماره 3446 به تاریخ 10/4/91، صفحه 14 (جامعه)

برچسب ها : حقوق , ازدواج , حق , قانون , زن , خانه , فرزند , دختر , شرایط , مجرد , قانونی , بچه , کودک , سپرده , رایانه , انرژی , زنان , دخترش , ایران , دستگاه , کشور , اصلاح , خواسته , اجرا , تاریخ , قسمت , تحصیل , نوشته , تغییر , تربیت , زبان , سازمان , سال , نیمه , ماه , جدید , درس , حوزه , شرح , روزنامه , خانم , سرنوشت , قبول , شخصیت , متقاضی , ما , روز